چه بر ما رفته است ای عمر!؟

شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ / شب تا به سحر گریهٔ جانسوز و دگر هیچ

افسانه بود معنی دیدار، که دادند / در پرده یکی وعدهٔ مرموز و دگر هیچ

حاجی که خدا را به حرم جست چه باشد / از پارهٔ سنگی شرف اندوز و دگر هیچ

خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات / مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ

روزی که دلی را به نگاهی بنوازند / از عمر حساب است همان روز و دگر هیچ

زین قوم چه خواهی؟ که بهین پیشه‌ورانش / گهواره‌تراش‌اند و کفن‌دوز و دگر هیچ

زین مدرسه هرگز مطلب علم که اینجاست / لوحی سیه و چند بدآموز و دگر هیچ 

{روح پدرم شاد که فرمود به استاد / فرزند مرا عشق بیاموز و دگر هیچ}

خواهد بدل عمر، بهار از همه گیتی / دیدار رخ یار دل‌افروز و دگر هیچ

گنجوز / ملک الشعرای بهار